Trots op FFL studenten!

Inmiddels ben ik alweer zo'n twee weken terug van een reis door Kenia van universiteit naar universiteit voor het bezoeken van een groot deel van de studenten van Friends For Life.

Wat een uitputtingsslag maar wat een voldoening ook aan het einde van de reis! Wederom met alle mogelijke vervoersmiddelen ben ik, samen met mijn collega Winnie, op pad gegaan om in twee weken tijd zoveel mogelijk studenten te bezoeken, te motiveren, uitleg te geven over onze nieuwe werkwijze en het laten ondertekenen van een student contract.

Na verschillende studenten in Nairobi te hebben ontmoet zijn we doorgereisd naar het Noorden, waar de landschappen heuvelachtiger worden, het gras weer groener lijkt te zijn en hier en daar toch net iets meer ontwikkeld gebied lijkt te zijn dan het Kwale district aan de kust. Echter, eenmaal met studenten gesproken te hebben in de steden Embu, Chuka en Meru komen we erachter dat schijn bedriegt.

De meeste studenten komen nog steeds vanuit het lemen hutje waar hun ouders nu nog wonen, in zeer afgelegen gebied. Zij kunnen onmogelijk het schoolgeld betalen van een vervolgstudie van zoon en dochter, zeker niet als er nog vier kids achteraan komen... Tijdens de vele bus- en mataturitten heb ik tijd om na te denken...over de vele verschillen tussen mijn jeugd en hoe deze meiden en jongens opgroeien in grote gezinnen, naar veraf gelegen basisschooltjes hebben moeten lopen, nog bijna dagelijks naar de kerk gaan en van een verre reis echt alleen maar zullen kunnen dromen en niet te vergeten de continue drang en het gevecht om een beter, ander leven dan dat van hun ouders.

Op zich lijken de jongsten het niet eens zo slecht te hebben, spelend rondom het hutje van hun ouders met een paar geitjes en autobanden. Maar als ze longontsteking krijgen, ouders vroegtijdig aan aids overlijden of op jonge leeftijd uitgehuwelijkt worden of zwanger door verkrachting verdwijnen de glimlachen op de gezichtjes en maken plaats voor overlevingsdrang en vechtlust.
Ontroerend zijn de vele sms-jes die ik mag ontvangen van de meiden en jongens na onze bezoeken, nadat we ze een studiebeurs hebben kunnen geven of nadat we gesproken hebben met hun decaan. Mijn sms-box puilt inmiddels uit met sms-jes als: 'Hi, thanks for being my true friend. GOD BLESS YOU. May the concern you show to others be rewarded. Thank you very much'. geweldig natuurlijk, maar het zijn de sponsoren die de donaties doen, dus ik heb een fantastische functie als doorgever.

Na een week reizen in het noorden doen we in week twee het westen van het land aan, Eldoret en Kakamega. Ook daar bezoeken we studenten op hun stageplekken, bij de universiteit en in de studentenhostels. Naast de serieuze zaken wat betreft studie en studenten contract kletsen we, zoals we dat met Nederlandse studenten zouden doen, ook over de stiekeme bezoeken van jongens in de meidenhostels en stap avondjes van de studenten in de lokale pubs.

Na en indrukwekkende maar ook vermoeiende reis van alle indrukken schrijf ik dan ook graag rapporten en verslagen met dankbetuigingen naar de sponsoren.

Afgelopen week weer een mooi succesverhaal: studente Eunice, die ik nog nooit gezien of gesproken heb belt me op om te vertellen dat ze is afgestudeerd via Friends For Life als lerares Engels en nodigt ons van harte uit voor de afstudeerceremonie bij de universiteit. Daarnaast verzoekt ze ons voor haar uit te kijken naar een baan zodat ze op korte termijn zelf weer een andere studente kan gaan sponsoren via FFL. Geweldig dat ze ons meteen belt en weet te vinden. In het najaar willen we graag workshops organiseren voor afgestudeerden en zoveel mogelijk een netwerk opbouwen met potentiële werkgevers. Ik hoop dat we haar als Friends For Life kunnen helpen aan een baan en het succesverhaal rond is!